De Akkusativ hal keen Tiet mehr!

As ick annerletz all de lütten Kinner mit ehr  grooten Schooltüten und dat familiäre Gefolge säeh, müss an denken, wo dat bi mi wär as ick na School hin käem.

Do wär de Kriech na in Gang, as ick introcken wor. Int Nobordörp wär uns lütte School, wo wi hin müssen un wo mien Broder Karsten ook al een Johr dörchholn hal. Wi schulln jümmers in Deckung gohn, wenn de Fleegers käem, hal Mudder uns no mit op denn Wech geben.

Do wärn twee Schoolstuben aber nur een Lehrer. De anner hal op denn letzen Stoot noch Soldot speelen müss.  

Nu wärn ja so veele Flüchlinge mit Kinner kamen un de schulln jo ook wat leern. Dor wär dat man good, watt de ‚Nucomers‘ ook son uroolen Schoolmeister mitbröchen. De schull uns nu wat biebring. - Ick dach, wat ick nu ook bald lesen un schrieben un ook reeken kunn. Nä so wär dat ni. Wegen de Integratschon müssen wi nu ers mal Düütsch leern, meen he. Dat hees nu ni mehr ‚Deern oder ’Majelche‘, dat hees nu ’Mädchen‘ unsowieder.

Denn schnakt he aber jümmers, un hool ganich mehr op, von de groote Politik un verklor uns, wat de Kriech no lang ni verlorn wär. De Düütschen haln noch wat in Petto. Dabi schuul he jümmers op dat Führerbild an de Wand un hol siks Öbertügungskraf. De Gooden ward winnen!

To Huus vötell ick uns Mudder dat. „Son Quasselmors“, säh se nur, un meen, wi schulln man ni allns glöben, wat he säch. Uns Mudder schnackt mit uns Hochdüütsch, aber schimpen kunn se nur op Platt.

As de Kriech nu to end wär, wär ook de School to end und de Schoolmeister wär wech. Den Sommer öber haln wi free. Dat wär schön.

Nu käm aber jümmers mehr Flüchlinge. -  Von uns süss Stuben to Huus müssen wi fief afgeben. Mudder wahn mit uns dree Jungs nu in de Schlopstuuf. - Ick schleep bi Mudder un de annern beiden in dat annere Bett. Een mitn Kopp na boben un en min Kopp na ünn.

De Sommer wär meis vörbi und mit de School schull dat denn ook wieder gohn. He is weer door, säen se, aber denn lütten Führerbort ünner de Näs hal he ni mehr. - Dat Führerbild an de Wand wär ni mehr dor. Do wär nur noch son düstern Rand to sehn.

De Schoolmeister öbernehm nu weer dat Regiment bi uns mit sien grooten Schoh, sien utbuulte Jack un Manschesterbüx. - He hal een Kursus moken müss, wo se em vörtellt höpt, wat de Düütschen de Schlechen wärn un de annern de Gooden. Un wat dat nu hier een Demokratie warn schull. Dat hätt he uns denn ook forts lang un breet vöklort, un höl nich mehr op. Schull dat nu mit de Sabbellee so wieder gohn, dach ik.

Frogen döffen wi Görn nix, nur wenn een ut de Büx müss. - Ick froch aber ligass un mell mi.     - He säch glieks ‚ja geh‘. Nä, nä, ick wull ni rut, ick wull nur weeten, ob dat denn nu in de tokomm Tiet so ganz ohn Führer gohn schull oder ob  dat nu een frischen geben ward. - He wüss dat schiens ni, keek mi an un säch nix mehr.

Wegen de Flüchlinge wärn wi nu een groten Barch Kinner mehr. Domit se nu all Platz kreegen, müssen se op de Doppelbänk mit dree sitten. - Nur Erwin un ick säeten ünner Opsicht alleen op een Bank in de erste Reech, weil wi jümmers Kreinschiet in Kopp haln un opfällich wärn. De Platz ganz vörn hal aber ook denn Vördeel, wat de Lehrkkraft jümmers öber uns wech in de Klass keek. So kunn wi beter mogeln, un biet Affragen müssen wi nur na ünn kieken un denn käm wi ni ran.

As dat nu ton Winter in de koole Johrstiet käm, müssen wi all een Stück Holt ton Böten för den isern Omp mitbring. De Fenster worn nu nie mehr so veel los mokt. - Bi de veeln Kinner  käm de Luft in de Schoolstuf ton blubbern, well ick di vertelln, von allerlei Gerüch, von Kohstall un Schwienstall, weil de een oder anner vör de School noch mit in Stall müss. Do mief dat ut de Winterplünn na Mottenkugeln oder ick weet ni wat. Un veele bröchen noch denn Duns ut de Löcker mit in de se hüsen müssen. - Nich to vörgeeten denn Footqualm ut de twein Strümp, weil dat natte Schohwark ja ton Drögen un Utdünsen vör denn warm Omp stellt wor.

Aber ook Darmwind wor veel ruchbar, wat egentlich nich schlimm wär, wenn dat regional nur nich so stinken dee. - Dat leech aber wol ook ant Eeten, wat in de Haupsok vegan wär, weil dat jo keen Fleesch gäev. - Kohlsupp käem veel opn Teller un bi de Schoolspies worn ook al mal Hülsenfrüch mit ünnermisch. –

Bi mien Koleech Erwin gäev dat to Huus jümmers Klüten, wenn he froch wor. Un bi em in Buuk gäev dat denn veel een Klüten-Revolutschon. - Domit hal he bannich to kämpfen.

Nu wär dat jo so wiet to, wat Erwin mol weer ünner Druck stüng, un de Schoolmeister vör uns wull siks ni von de Stell rögen. - Erwin hal de Gasbrems ganz fass antrocken un kunn ehr nu ook ni nur een lütt beeten lösen. He kneep un kneep un säet stramm un stief op sien Placken un rööch sich ni. Nä, do wär nix mehr to moken - opt End do platz de Knotten mit Halodri – o hauer ha!

„Wer hat da jefurzt?“ schimp de Autorität un hol den Stock von sin Pult.

Erwin wüss, wenn he siks ni meln däe, denn gäev dat nu een Kollektivstrof.

 „Ich konnte ihm nicht mehr halten“, meen he ganz vödattert.

„Ihn, Akkusativ!“, wor he verbeetert.

 „Jo, genau de, de hal keen Tiet mehr.“  

NACH OBEN